Наша размова прайшла ў адной з аўдыторый Брэсцкага дзяржаўнага ўніверсітэта, на філалагічным факультэце, поруч з партрэтам Уладзіміра Караткевіча і яшчэ савецкага часу выявамі Якуба Коласа і Янкі Купалы.

Мы гутарым на англійскай. Па-беларуску Юсукэ Сумі пакуль гаворыць мала.

Параду паехаць у Беларусь японец  атрымаў ад свайго выкладчыка ў Будапешцкім універсітэце, адкуль выйдзе праз некалькі гадоў выкладчыкам лаціны. Філалогія мае на ўвазе дасканалае веданне многіх моў. Вандроўкі па краінах свету для еўрапейскіх студэнтаў-філолагаў — гэта як камандзіроўкі для нашых будаўнікоў або газавікоў і належаць да праграмы.  

Юсукэ ў Брэсце тыдзень. Ужо заўтра ён вяртаецца ў Будапешт, дзе канчаткова прыме рашэнне. 

На філфаку яго ахрысцілі Юзікам. Малады чалавек  усміхаецца, не пярэчыць.

Я заўважаю, што  Юзіка-Юсукэ нешта вельмі гнобіць. Мы гутарым на розныя тэмы, але ён гаворыць ветліва-скупа.  Ажыўляецца, калі перадаю магчымасць запытацца яму. І адразу выкладвае сваю праблему. Чаму на яго правільную фразу “ДЗЕ Я ТУТ МАГУ ПАЕСЦІ Ў РЭСТАРАНЕ?”  аніхто не растлумачыў яму на мове звароту, дзе ж гэта. Рускай мовы Юсукэ зусім не ведае, але ж і не разумее, як гэта: краіна Беларусь, а па-беларуску… не надта пачуеш. Самай трапнай і даходлівай апынаецца версія тлумачэння, што за ноч сталіністы расстралялі 80 са 100 беларускіх пісьменнікаў і паэтаў, – бо занадта шмат гаварылі па-беларуску, –  і памяць пра гэта перайшла людзям у падсвядомасць.  Тут у вачах госця загарэўся агеньчык разумення, і ён зусім разняволіўся.

Аказалася, што малады японец ужо сямейны. Жонка таксама японка, яна спявачка ў Будапешцкім оперным тэатры.  Будучы лацініст адвучыўся год у Румыніі, што зразумела, бо раманскія мовы найбольш роднасныя лаціне.

Тутэйшая плата за навучанне… пэўна, не праблема. Хоць у Еўропе ёсць і меншыя кошты.

Развіталіся мы на шмат больш цёплай ноце. Высветлілася, што ў запасе Юсукэ Сумі ёсць яшчэ некалькі беларускіх словаў і фразаў, а ўсмешка робіць з яго вылітага Караткевіча, – вы ж бачыце, не хлушу.

  (фота аўтара)