Ці па супадзенні, ці па задуме арганізатараў у дзявятым фестывалі паўдзельнілі дзевяць тэатраў – тыя, хто прайшоў конкурсны адбор. Ім давялося выступаць на самай што ні на ёсць сапраўднай тэатральнай сцэне, паколькі фестываль у гэтым годзе гасцяваў у драматычным тэатры. Усяго ж, як паведамляе каардынатар праграмы “Непратаптаны шлях” Алена Трацюк, было пададзена 25 заявак.

cms-image-000006624.jpg

Традыцыйна выступленне кожнага асобага тэатра адкрыта не ацэньвалася. Замест журы на фестывалі працуе кансультацыйны савет, які пасля прагляду ўсіх пастановак дае рэкамендацыі рэжысёрам. У савет уваходзяць тэатразнаўцы, псіхолагі і арганізатары падобных фестываляў у іншых краінах.

Тым не менш некаторыя ацэнкі кансультацыйны савет усё ж паставіў, што выявілася ў атрыманых асобнымі калектывамі намінацыях. Польскі калектыў музычных пастановак “Usmiech” атрымаў дыплом у намінацыі “Тэрапеўтычны эфект”. Цяжка сказаць пэўна, на каго менавіта – гледачоў ці ўдзельнікаў – больш распаўсюджваецца згаданы ў намінацыі эфект, але што кіраўнічка тэатра Крысціна Кшэмінска змагла паставіць з асаблівымі людзьмі паўнацэнны сюжэтны танец, гэта несумненна.

cms-image-000006625.jpg

Не дарма прыехаў у Брэст тэатр “Радость моя” з Рэспублікі Комі. Члены савета найперш ацанілі дыкцыю актораў, за якой прасочваецца агромністая праца рэжысёра Марыны Афанасенка. Калектыў павязе дадому дыплом у намінацыі “Жывое слова”. Падобную намінацыю – “Жывы гук” – атрымала і берасцейская “Жалейка”, якая існуе пры дапаможнай школе пад кіраўніцтвам Анастасіі Дзядзішчавай. Яшчэ дзве намінацыі фестывалю размеркаваліся паміж украінскімі “Паростками” (“Музычная драматургія”) і “Фантазёрамі” з пасёлка Югалін Івацэвіцкага раёна (“Лепшае мастацкае афармленне спектакля”). Кіраўнікамі тэатраў адпаведна з’яўляюцца Віталь Любота і Інга Грышчук.

cms-image-000006626.jpg

У першы дзень фестывалю падумалася, што ён усё менш адпавядае сваёй назве: за дзевяць год пратаптаўся калі не шлях, то добрая сцяжына ў рэабілітацыі і сацыялізацыі людзей з асаблівасцямі псіха-фізічнага развіцця. Але ў другі дзень я сядзела каля праходу і пабачыла, як праблемна ўздымацца на сцэну і проста знаходзіцца ў тэатры тым жа інвалідам-калясачнікам. Усё-такі таптаць нам гэты шлях яшчэ ды таптаць.