23.02.2018

Яшчэ не ўзняў пары мой параход,

Не хутка нам да Поўначы дабрацца…

Канікулы. Мне чатырнаццаць год,

Мяне ўзялі геолагі на працу!

Прыезджыя. Але нібы свае,

У суседняй вёсцы сталі напрадвесні.

І вось мы ўжо пад Пінскам, на Палессі,

І нам Валодзя Харчанка пяе

Высоцкага (такіх не чулі) песні!

Усё ў іх ёсць – самота, радасць, злосць,

Ёсць Словы ў іх і ёсць с в а я пявучасць.

Такіх яшчэ мне чуць не давялося,—

У нашай школе гэтаму не вучаць.

І слухаем мы моўчкі дацямна

Прысеўшы ў намёце на саломе

“Я рос, бы ўся дваровая шпана…”

І песня сон кудысьці ўдалеч гоніць.

Я скончыў восем. Я ўжо не малы,

А Харчанка старэй гадоў на дзесяць.

Мы з ім балота топчам больш за месяц.

Ён просіць – дзед каб сплёў мой пасталы –

У Кіеве над ложкам іх павесіць!

…Хапала ў рэках у той час вады,

І хлеба ў нас хапала, і да хлеба.

Хадзілі па Палессі мы тады—

Складалі карты беларускай глебы.

Я з гэтага нічога не забыў,

Ні вёскі той, ні сіняга бяздоння,

Таму што там Высоцкі з намі быў.

І дзякуй Богу, з намі ён і сёння!.