Іван ЧАРНЕЦКІ

***

Пятру Маху

Грымяць бадзёра струны на бандурах,

нібы грамы ракочуць ясна ў траўні.

І распагоджваецца смутак хмуры,

агледзеўшы прастор гадочкаў даўніх.

Зацішна так вакол і так прыбрана,

і да душы ідзе работа рана.

І ў полі ўгледзіш у блакітны ранак:

за далягляд ляціць табун буланых.

Мажліва, коні выпрагліся з збруі?

Бач, як шалёна тупацяць на мосце.

А хто ж вас, несупынныя, пільнуе?

Куды вы, да каго ляціце ў госці?

Не коні мы, а коні год Гасподніх,

нам шлях вялікі ўдалеч пралягае,

яго мы топчам да таго сягоння,

у кім казачы дух не пагасае.

Васіль ГЭЙ

Усе мы з кнігі  родам

Бібліятэкарам Валыні

У кніжным храме вы, жанкі, дзяўчаты,

Як верніцы… Шаную вас я ўсіх,

Вы з тых, хто зведаў працу без зарплаты,

О, кніжніцы, о, берагіні кніг!

Камусьці грош – адзіная аснова

Быцця, ўсё іншае – пыл, парахня.

А вы натхнёныя праменнем слова,

Вы свята кнігі дзееце штодня.

Скажыце, ці мы ўсе не з кнігі родам,

Не з казкі, што у слове расцвіла?

Мы з родным словам сталіся народам –

І знак раба навек сатрэм з чала.

І гром і ціша слова сэрцы цешыць,

У слове нашым – цвет і запавет.

Не толькі хай мудрэйшым, а й дабрэйшым

З прасветлым словам стане Божы свет.

Пятро МАХ

У Люсіне, дзе Коласа дубы…

Тым, хто быў на святкаванні 100-годдзя

з дня нараджэння Якуба Коласа,

ніколі не забыць голасу Ніны Мацяш,

беларускай паэтэсы, у якой цяжкая

хвароба скавала ногі, але не знішчыла

гордае душы.

Аўтар

У Люсіне, дзе Коласа дубы,

Дзе возера – як дыямент прыроды,

На свяце беларускага народу

Я песню Мацяшоўны палюбіў.

Сябрына зачарована была

Ў магнітным полі і красы і сілы:

Там Мацяшоўна спеўная свяціла

Нам арэолам сэрца і чала.

Праніклая мелодыя жыла –

І адлягалі туманом трывогі.

Шукаючы душой сабе падмогі,

Мы горнемся да гойнага святла.

Час, я прашу, святое не паруш!

Растуць паэты, духам вырастаюць…

Ніколі не памрэ легенда краю,

Куды склікае песня

веча душ.

Ніна ГОРЫК

***

Сутонні ўжо збіраліся ў адно,

Душы было няўтульна гэтак, гола,

Як… быццам пташка стукнула ў акно…—

Твой голас…

Божа! Скуль жа ён, твой голас?

Зара на ясным тле нябёсных цел

Трымцела і тулілася да шыбы…

Ён, як матылік на святло, ляцеў

І крыльцамі знадворку

цішу выбіў.

І адляцеў. І ціха стала зноў,

І сцены да маўчання йшчэ не звыклі.

Ці то

маіх астаткі мрояў-сноў

Ад сэрца аддзяліліся і зніклі?

З украінскае пераклаў Васіль Жуковіч