Смелыя, часам нават дзёрзкія працы, прэтэнзіі на неардынарнасць, ужо на сённяшні дзень адметны стыль кожнага мастака. Але маладую руку можна пазнаць не толькі па саміх работах.

Гэта адна з нямногіх у нашым горадзе выстаў, да якой найперш самі ўдзельнікі падышлі не сказаць каб з усёй сур’ёзнасцю (не хочацца прыклейваць штампы да маладых творцаў), але вельмі прадумана. Папярэдняя піяр-кампанія ў сацыяльных сетках, абяцанне на еўрапейскі манер фуршэта з шампанскім і добрага правядзення часу хуценька зрабілі сваю справу. 27 студзеня ў выставачнай зале сабраўся-такі малады бамонд, прычым у вялікай колькасці. Гэтыя назіранні толькі пацвердзіліся незадаволенымі рэмаркамі нашага фотакора Міланы Харытонавай, якая ніяк не магла падцікаваць бязлюдную сцяну з карцінамі.

Выстава адкрылася так, як і павінна адкрывацца сучаснае мерапрыемства, якое прэтэндуе на цікавасць з боку грамадскасці. Відаць, таму яна адразу і стала падзеяй у культурным жыцці горада. Падзеяй моднай і значнай, удзелам у якой можна хваліцца перад знаёмымі.

cms-image-000003574.jpg

Што да саміх віноўнiкаў свята, то гэта трохі больш за дзясятак прафесіяналаў і аматараў з Брэста і вобласці. Некаторыя з іх, напрыклад, фатограф Павал Бабкоў, выстаўляюцца ўпершыню. Павал, аднак, удакладняе: не зусім упершыню, бо раней яго фотапанарамы можна было бачыць у Iнтэрнэце, і ён пакуль асабліва не адчувае розніцы паміж віртуальнай прасторай і рэальным памяшканнем.

Мастак Алег Алейнік прыйшоў на выставу з жонкай Ганнай Чапурной-Алейнік, творы якой вывешаны непадалёк ад работ мужа. За бакалам шампанскага Алег расказвае, што ягоная цяперашняя праца – бетоншчык-мяшальшчык у трэсце №8 – толькі спрыяе палёту творчай фантазіі. “Усё, відаць, да лепшага. Калі б я ў мастацкай школе працаваў і там бы таксама маляваў, на свае карціны ўжо не заставалася б натхнення. А так я пераключаюся, адпачываю…” – дзеліцца кухняй жывапісец.

Калі Алег Алейнік мае спецыяльную адукацыю і проста воляй небагатага мастакоўскага лёсу працуе на будоўлі, то яшчэ адзін удзельнік выставы Уладзімір Казлоў займаецца жывапісам выключна ў якасці хобі. “Я пачаў маляваць толькі ў 22 гады, калі са свайго Мурманска трапіў у Бразілію. Мне вельмі захацелася неяк адлюстраваць тую прыгажосць, што я перад сабой убачыў”. Па прафесіі Уладзімір тэхнік-суднамеханік, на Беларусі займаўся пасажырскімі перавозкамі. Цяперашняя выстава – чацвёртая, дзе ён паказвае свае шматлікія эскізы-пейзажы.

cms-image-000003575.jpg

Шматлюддзе, мноства знаёмых твараў, нязмушаныя размовы ў невялікіх кампаніях, бясконцае шчоўканне фотаапаратаў – вернісаж выставы маладых мастакоў Берасцейшчыны мне запомніўся менавіта гэтым. Судзячы па каментах на старонцы імпрэзы ў Iнтэрнэце, я тут не самотная.

Выстава “Усе разам” будзе працаваць у зале ГКЦ (Савецкая, 54) да 12 лютага. Як кажуць, спяшайцеся бачыць.