Па сутнасці, гэта адзін з “Музычных постскрыптумаў”, што час ад часу адбываюцца ў тэатральным бары пасля спектакляў. Аднак выраз “адзін з” не мае на ўвазе шэрагавасці. Арганізатар “Постскрыптумаў” Ігар Пашэчка падкрэсліў: этнічную і адначасова з тым духоўную музыку ў бары яшчэ не ігралі:

– Мы не маглі ведаць, як людзі сустрэнуць такую ідэю,– гаворыць Ігар.– Аднак ажыятаж з білетамі прадэманстраваў, што гэта берасцейцам цікава. Сабралася поўная зала, і народ не разышоўся ў перапынку.

Гадзінную музычную праграму склалі выступленні двух калектываў. Хаця гэта былі не пастаянныя музычныя фарміраванні, а людзі, які проста добра ведаюць культуру Індыі, – трэнеры курсаў “Мастацтва дыхання” і прадстаўнікі берасцейскага Таварыства ўсведамлення Крышны. Яны спявалі песні на санскрыце і бенгалі пад акампанемент такіх этнічных інструментаў, як сітар, караталы, мрыданга, фісгармонія. У перапынку гасцей пачаставалі таксама традыцыйнымі індыйскімі салодкімі пачастункамі.

– Я сам не ведаў да канца, што тут будзе адбывацца,– працягвае расказваць Ігар Пашэчка.– У нас у бары заўсёды ёсць пэўная імправізацыя, але да вечара індыйскай музыкі гэта тычыцца асабліва. Проста была зададзеная тэма, а далей усё пайшло само сабой.

Выбар рэпертуара (чаму цалкам духоўны?) патлумачыў адзін з музыкантаў вечара Алег Сцепанюк. У Індыі свецкія песні спяваюць пераважна ў сучасным кіно і на музычных тэлеканалах. Старадаўнія ж творы, як правіла, уяўляюць сабой звароты да разнастайных багоў ці распавядаюць пра іх. “У Індыі вялікая ступень пранікнення рэлігіі ва ўсе сферы чалавечага жыцця”,– адзначыў мой субяседнік.

Зрэшты, няма розніцы, пра што спяваюць, калі ўсё роўна з-за няведання моў песні ўспрымаеш толькі сэрцам. Відаць, гэтак жа думалі і слухачы, якія так бурна пляскалі музыкантам у канцы вечара.