Друкаваліся ў часопісах “Маладосць”, “Беларусь”, “Дзеяслоў”, калектыўных зборніках “Дзень паэзіі”, “Дзядзінец”, “Берасцейскія карані”, тыднёвіку “Літаратура і мастацтва”, іншых выданнях. З 1993 года сябры  ГА “Саюз  беларускіх пісьменнікаў”.

Анатоль ─ аўтар зборнікаў вершаў “Калядная вячэра” (1993), “Стодзівы” (1995). Васіль ─ аўтар зборнікаў вершаў “Белыя птахі”(1993), “Лісты да Марыі” (1996). У выдавецтве ААТ “Брэсцкая друкарня” падрыхтавана да друку новая кніжка вершаў В.Дэбіша “Праз дождж”.

Анатоль ДЭБІШ

cms-image-000004436.jpg

НАРОД

У кашулі срэбнай немаўля ─

Здалося мне – ідзе здаля.

Такі нямоглы і слабы,

З пакуты вечнай і журбы.

Калі ж ён прыпадняў гару

Адзіным дотыкам рукі,

Я пакланіўся святару,

Я зразумеў – хто ён такі.

ДВУБОЙ

Я сёння выйшаў на двубой –

Не з ворагам – з самім сабой.

Стаім маўкліва – твар да твару,

Чакаем існасці штуршка:

Хто першым з нас дваіх ударыць,

Чыя не падвядзе рука?

Як вечнасць цягнуцца хвіліны,

Прастора знікла, час застыў…

Я месца гэтае пакінуў

Ужо не тым, якім я быў.

***

На месцы тым, дзе сад квітнеў,

Трава пажухлая і вецце.

Ваўком галодным вые вецер

На месцы тым, дзе сад квітнеў.

На месцы тым, дзе сустракаў

З табою разам я світанні,

Крыжы струхлелыя, бы здані,

Там, дзе світанні сустракаў.

Які б ні быў мой шлях кароткі,

Я там — застаўся маладым,

І пацалунак твой салодкі

Пячэ агнём на месцы тым.

***

Апошнюю старонку кнігі

Перагарнуў… А што далей:

Ці завірухі, ці адлігі,

Краса вясны ці ліставей?

А дні нясуць мяне, бы крыгі,

Саскочыць толькі не пасмей…

Не дачытаў яшчэ я кнігі —

Старонкі вырваны далей.

Васіль ДЭБІШ

cms-image-000004437.jpg

***

Ратуе ад жыццёвага шаленства,

Як свята для душы і для вачэй,

Той луг за вёскай, дзе жыве ручэй,

Дзе дрэмле казка дзіўная маленства.

Там пастарэлы сад. А ў агародзе

Пякучка-крапіва. Пахілы дах.

У час вячэрні прытамлёны птах

Не першы год тут схованку знаходзіць.

На смак вада ў крынічцы – проста цуд.

І дрэвы шэпчуць голасам матулі,

І летуценні, што ў душы заснулі

Даўным-даўно, зноў ажываюць тут.

МАЦІ

Ноч. Фіранка. Зор мігценне.

Галаву схіліла нізка

Маці. Вочапка. Калыска.

І ляцяць, ляцяць імгненні.

Сном глыбокім, бестурботна

Спіць дачушачка малая.

Маці не засне. Люляе

Цэлы свет рукой пяшчотнай.

МАТЫЛЁК

Мы выйшлі на прастор. Ах, цішыня якая!

У немаце  лёт журавоў я чую.

Сеў матылёк на кветку палявую.

Б’е крыльцамі. І, раптам, замаўкае.

Між хмарак месяц малады вяслуе.

Мы ў хвалях кветак, ціхіх траў знікаем.

Праменьчыкі  вачэй тваіх цалую…

Ты матыльком на кветцы заціхаеш.