Вот начал писать и споткнулся: поэт и журналист – в какой очередности это поставить, говоря об Алексее Белом? Вообще-то он удивительно цельная личность, которая не раскладывается по полочкам определений. То и другое – поэзия и журналистика – в нем соединены естественным образом, как дыхание.

Но первичною в его творческой судьбе была всё же ритмика вольных строк, прорвавшаяся в годы молодые. Возможно, ее вывела на свет божий и надиктовала долгая череда волн северных морей, по которым довелось в ту пору странствовать Алексею.

Он и вообще по жизни – Одиссей, умеющий слышать пространство и время, жадный до новых открытий и впечатлений. В его стихах мир детален, предметен, но не приземлен до обыденности. Быт у него распахнут в бытие, лиризм соединен с философичностью, а поэтическая мысль порою приобретает свойство афоризма.

Николай Александров, редактор «Брестского курьера»

Якое ўсё-ткі  рознае жыццё,

І па ахвоце ці не па ахвоце,

А адплываюць людзі ў небыццё,

Хто на лафеце, хто на эшафоце.

Але і ў гэтым праўда ёсць і спрэчнасць,

Бо на лафеце – не заўсёды ў Вечнасць.

Хорошо сказано. Точно и ёмко. И думается мне, что для самого Алексея Белого путь в настоящем и будущем определен его поэзией, не приемлющей фальши и открытой всем ветрам жизни.

С 60-летием тебя, дорогой друг! Оставайся самим собой на своей барановичской Итаке.

Николай Александров, редактор “Брестского курьера”

Летавызначэнне ад 1959-га

Ужо народ забыўся на бяду,

Але забітых помняць галасы…

Мне шэсць гадоў. Я ў першы клас іду,

А Караткевіч піша “Каласы…”

Купрэеў-бацька вучыць нас чытаць,

Мы ладзім прызбы, бо ідзе зіма.

А Караткевіч вучыць, як устаць

З каленяў. Бо шчаслівых тут няма.

Узводзяцца нахутка гарады,

Туды народ з забітых вёсак прэцца.

Ах, Уладзімір Сямёнавіч, тады

Ці мо пазней я з Вамі мог сустрэцца!

Але… Дзярэм сям’ёй для хаты мох,

І абрабляем буракоў загоны.

У іншы бок вядзе клубок дарог.

Таму, напэўна, і спытаць не змог —

***

Вецер зямлю кружыў

Так, што злятала з восі.

Чым я тут даражыў,

Што у мяне засталося?

Вецер лашчыць калоссе…

Так бы ў табе і жыў!

***

З нас кожны чымсьці хоча даражыць:

Адзін—лістом з юнацтва у капэрце,

Другі—грашыма, каб шчасліва жыць,

А трэці—імі ж, каб шчасліва ўмерці.

***

Нам верасень дорыць ўсё разам—самоту і гульбы,

І сонца пакуль што у вокны глядзіцца уранні.

Капаю у садзе ізноў неўрадзіўшую бульбу,

Выснова адна: альбо бэры, альбо картаплянік.

Узгадваю маму. Яна ў баразне на каленях,

Капач у руках. Праўда, ўжо  не адносіць сама…

Ўсміхаецца: зноў я каменьчык кладу ў кішэню –

Чырвоных крамушак*, дзе зараз жыву я, няма.

Сяброў ўспамінаю. Найбольш усё тых, хто Паэты,

Хто вузкай сцяжынкай шыбуе у райскія далі.

Мы поплеч пад грушай сядзелі звычайна не летам,

Чамусьці на восень мы лепшае ўсё адкладалі.

А сёння у памяці гэта нарэшце ўваскрэсне,

Шкада , што і час не такі, ды і мы ўжо не тыя…

На вершы нябожчыкаў лёгка складаюцца песні,

Таму што нябожчыкі—гэта амаль што святыя.

*крамушка—крэмень (мясц).

***

Рэчачка, выспа, барок,

Золата жытняга поля.

Выпусціць кулю на волю,

Лёгка крануўшы курок.

Стрэл—бы акорд забыцця…

Пах спелых траў і гартэнзій.

Вось і усё. Да жыцця

Больш ты не маеш прэтэнзій.

Сумны  настрой

Тут душа купаецца ў віне,

Птушак тут да рук не падпускаюць.

У пустой кватэры—бы ў труне,

Ну а цешыць можа толькі памяць.

Толькі памяць… Дагарыць зара,

І трава прывяне каля рэчкі.

У руцэ дрыжачай святара

Вецер адарве агонь ад свечкі.

Цень мільгне ў завешаным акне,

Нехта кіне кветкі на дарогу.

Пройдзе дзень  ці два—і дзякуй Богу,

Што ніхто не ўспомніць пра мяне!

***

Напэўна гэта нам таксама трэба—

Па невялічкіх швэндацца вакзалах.

Перабівацца яблыкам і хлебам

І слухаць—што там радыё сказала?

Вандроўка насам-сам па родным краі,

Заплечнік твой зусім не муліць спіну.

І музыка у шапіку іграе,

І цёткі ў скверы прадаюць маліны.

Ніхто цябе не ганьбіць і не судзіць,

І нават грошай тут не будзе мала…

І добрыя усе такія людзі.

Пра-він-цы-я-лы.

Так думаеш у лютым ты пра гэта.

І марыш пра сябе: хутчэй бы лета!