Асабіста да мяне ён дайшоў два гады таму ў апошнім вашым зборніку “Беларусь мая, родная, мілая”. Шчыра шкадую, што не чытаў  першага, які нават назваю сцвярджае: “У жыцці для мяне ўсё  не проста”.

Пасля азнаямлення падалося, што найбольш турбуе паэта, які жыве на блаславёнай Музаю Ганцавіцкай зямлі, няўмольны  бег часу, хуткаплыннасць, нават імгненнасць нашага грэшнага, з пункту гледжання нашай паляшуцкай, сярмяжнай маралі, разбэрсанага “бытия”.

Здаецца, і вокам не міргнулася, як праляцелі два гады ад таго снежня, калі абзэмкаватага складу з пяшчотаю валошкавага блакіту ўваччу дзядзька Галаскок падараваў дзеду Філатаву з двухгадоваю ягонаю ўнучкаю Чкалёнкам два аўтографы  з пажаданнямі “расці прыгожай і шчаслівай” унучцы і “тройчы здароўя” дзеду. Валерыя мая – па-дзедаваму Чкалёнак—расце прыгожанькай, а вось шчасця і здароўя, як дзеду Лявону , шукаць трэба.

Так, чалавеча, усё няпроста ў жыцці для нас — усіх тых, хто за Іванам Лагвіновічам “позна ўвечары за маркотаю рушыў у заснежаны свет” шукаць усё тое ж шчасце, збіраць яго па драбку ў свой паэтычны плецак.

У нядаўнім мінулым  старшы афіцэр-ракетчык, уганараваны дзевяццю ордэнамі і медалямі, “служка Айчыне, бацька салдатам”, а сёння сейбіт—паэт з двума  інфарктамі ў сэрцы, ваявода ганцавіцкай паэтычнай харугвы Аляксей Галаскок  збіраў, збірае, зрэдзь знаходзіць у прамозглай кругаверці завей і віхур  маразму беспрасветных “застояў, перабудоў і аддзельна ўзятых пуцей” дабрыню, ласку, шчырасць, цеплыню сэрцаў, чысціню душ, неўміручасць нашых ласкавага гумару і самаіроніі. Бо такая яна, наша “родная, мілая Беларусь”, бо такія мы, беларусы — нас “крыжуюць з веку ў век новымі здзекамі”, а мы “ношку няспынна нясем на плячах і спераду”.

Алясей ГАЛАСКОК

Абеліск

Тут, на Палессі, дзе жыта кусціцца,

Побач з таполяй стаіць абеліск.

Сэрцу матулі старэнькай не спіцца,

Птушкай трапеча, да сына ляціць.

Звон над зямлёю гудзе вечаровы,

З неба сплывае ўрачыста у ніз.

Плача матуля пад  шэпт  тапалёвы:

У горы маўкліва стаіць абеліск.

Міхасю Рудкоўскаму

“Дзень добры, шаноўны Міхась!”—

Ніколі табе не казаў,

Бо я ў недалёкі той час

Не ля вас свае сцежкі таптаў.

Чаму не дазволіў мне лёс

З табою хоць раз павітацца,

І ў вёсцы, дзе жыў ты і рос,

Па-брацку, сардэчна абняцца?

Мясціны ты б мне паказаў,

Адзінец, дзе зубр уладарыў,

Той ельнік, дзе ён паміраў

Сярод  Востравецкіх абшараў.

А потым з пахучых кублоў

Мы б сала з табой каштавалі.

Зарана з жыцця ты пайшоў

Ад нас у адвечныя далі.

“Дзень добры, шаноўны Міхась!”—

Вітаю цябе я з паклонам,

А ты мяне кожан раз

Радкамі “Залатазвона”.